Skip to main content
  Δευτέρα - Παρασκευή πρωί
  ΙΑΣΩ
  Δευτέρα & Πέμπτη απόγευμα (5pm - 8pm)
 9 Γέλωνος Λυκαβηττός
 +30 210 64 37 774
 +30 6977 57 02 58

Σκληροθεραπεία Λεμφαγγειωμάτων

Τα λεμφαγγειώματα είναι καλοήθεις όγκοι των λεμφαγγείων που μπορούν να διηθήσουν και να επεκταθούν στους παρακείμενους ιστούς. Σχηματίζονται από την ανώμαλη εμβρυογένεση και διασύνδεση των αγγείων του λεμφικού ιστού.

Συνήθως είναι κλινικά εμφανή κατά τον τοκετό, μπορεί όμως να εμφανιστούν και μέχρι το δεύτερο έτος της ζωής. Αναλόγως με το μέγεθος των κύστεων που σχηματίζουν τη μάζα χαρακτηρίζονται σαν μικροκυστικά η μακροκυστικά. Συνήθως εντοπίζονται στον τράχηλο, την κεφαλή η την περιοχή της μασχάλης. Το λεπτομερές υπερηχογράφημα και η Μαγνητική τομογραφία είναι απαραίτητα για τον σχεδιασμό της θεραπευτικής προσέγγισης.

Πολύ συχνά σήμερα η διάγνωση πραγματοποιείται με το προγεννητικό υπερηχογράφημα και την Μαγνητική Τομογραφία εμβρύου, που παρέχουν την δυνατότητα διαφορικής διάγνωσης από άλλες κυστικές εμβρυϊκές μάζες. Η προγεννητική διάγνωση είναι σημαντική γιατί επιτρέπει τον προγραμματισμένο τοκετό και την κατάλληλη ανάνηψη του νεογνού, όπου αυτή είναι απαραίτητη, βελτιώνοντας έτσι την πρόγνωση.

Όταν υπάρχει κίνδυνος επιπλοκών που μπορεί να απειλήσουν την ζωή του νεογνού λόγω του μεγάλου όγκου της βλαβης, η επεμβατική αντιμετώπιση πρέπει να είναι η πρώτη επιλογή.

Τα λεμφαγγειώματα, παρά τον δυνητικά μεγάλο όγκο τους, είναι καλοήθεις συγγενείς ανωμαλίες. Προκειμένου λοιπόν να αποφευχθούν εκτεταμένες χειρουργικές επεμβάσεις για την εξαίρεση τους που μπορεί να αφήσουν μόνιμες μετεγχειρητικές βλάβες, έχουν γίνει προσπάθειες για την συντηρητική, μη χειρουργική αντιμετώπιση τους. Το 1987 ο Ogita δοκίμασε την σκληροθεραπεία με ένα έκδοχο αδρανοποιημένου στρεπτόκοκκου, το ΟΚ-432 (Picibanil) με πολύ καλά αποτελέσματα. Μετά τον θάνατο του δημιουργήθηκε η “Ogita Foundation” η οποία προμήθευε αφιλοκερδώς την ουσία σε διάφορα Παιδοχειρουργικά Κέντρα ανά τον κόσμο. Η μέθοδος του χρησιμοποιήθηκε σε πολύ μεγάλες σειρές ασθενών για περίπου 30 έτη με το ίδιο καλά αποτελέσματα. Δυστυχώς η προμήθεια της ουσίας σταμάτησε πριν μερικά χρόνια. Εν το μεταξύ δοκιμάστηκαν άλλες σκληρυντικές ουσίες όπως η Bleomycin, Εthanol + STS (sodium tetradecyl sulfate) και Doxycycline. Η σκληροθεραπεία πραγματοποιείται με καταστολή του ασθενούς, παρακέντηση του λεμφαγγειώματος με ακτινοσκοπικό η υπερηχογραφικό έλεγχο και έγχυση της ουσίας που έχει επιλεγεί εντός της βλάβης.

Πρόσφατα έχουν χρησιμοποιηθεί μερικές από του στόματος ουσίες όπως το Sildenafil, το Serolimus και το TJ-28 (Eppikajyutsuto) με καλά αποτελέσματα. Πρέπει όμως να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη η ανοχή της θεραπείας και οι ενδεχόμενες παρενέργειες, ειδικότερα όταν αυτές πρόκειται να χορηγηθούν σε νεογνά.